Werkdag Nederland versus Nepal

Een dinsdagochtend in 2015, Nederland. De wekker gaat, warme douche, ontbijten en de auto in. Alles kalm, geordend en gestroomlijnd in het verkeer. Zoals elke dag korte opstopping bij de school en spoorwegovergang. Net op tijd op werk (ga nou eens 5 of 10 minuten eerder weg Wien). Tijd voor de wekelijkse vergadering. De agenda staat op het bord geschreven, iPad bij de hand voor het maken van notulen. Zo nodig worden laptop en beamer opgestart. Grote tafel, luxe bureaustoelen. Iedereen heeft koffie of thee gepakt. De ruimte is gevuld met fysiotherapeuten die allemaal dezelfde blauwe polo dragen. De voorzitter wenst iedereen goedemorgen en start de vergadering. Vorige notulen, mededelingen, rondvragen. Een klein half uurtje later starten we met de agendapunten. Soms moet een collega verontschuldigen vanwege een gelijktijdig ander overleg. Iedereen is in de mogelijkheid aan het woord te komen. Indien nodig worden actiepunten geformuleerd en taken verdeeld. Een race tegen de klok om op tijd af te ronden en naar boven te gaan waar een oefenzaal vol met cliënten klaar zit om aan de slag te gaan. De dag is ingedeeld in halve uren, behandelingen, pauze, behandelingen, administratie. Altijd tijd te kort aan het einde van de dag, toch maar eens naar huis, boodschappen doen, koken, prima dagje! 

Dinsdag 1 maart  2016, 18 Falgun 2072 op de Nepalese kalender. De wekker gaat, is er stroom? Nee. Wel geweest vannacht want mijn telefoon is vol. Water? Ja! De zon heeft gister geschenen dus waarschijnlijk nog warm water ook :) Goodmorning Manish! How are you? Can I have breakfast? Heerlijke curd met muesli en vers fruit, verse citroen thee met honing. Om 9.15 uur stap ik bij Yam achter op de motor. Sjaal goed voor mijn neus en mond gebonden, al is het maar voor het idee dat het mijn longen enigszins beschermt tegen de hoeveelheid stof en zwarte rookpluimen die ik de komende 45 minuten ga inademen. Asfalt en onverharde wegen wisselen elkaar af. Ik zou eens moeten tellen hoe vaak Yam toetert, het zou zomaar over de 100 keer kunnen komen schat ik. Zelfs een kip op de weg is een reden om te toeteren. Onderweg komen we vooral overvolle bussen met mensen op het dak of hangend aan de zijkant tegen, schoolbussen, kleine taxi's, scooters en motoren. Er is totaal geen orde, iedereen haalt links en rechts in. Zolang je toetert mag en kan alles. Tot nu toe slechts 1 keer echt gedacht dat we gingen crashen, ik raak er al aardig aan gewend. We passeren honderden meters lange rijen voor flessen gas en benzine (vanwege de crisis met India). Mensen staan uren in de rij. We laten het drukke verkeer achter ons als we aan het beklimmen van de berg beginnen, richting Sarangkot. Nu is het nog een kwestie van goed toeteren voor elke bocht zodat een mogelijke tegenligger weet dat we er aankomen. We halen vrouwen in met zware manden om hun hoofd gebonden, vol fruit of groente. Geiten, koeien, kippen, ganzen, honden, dagelijks kost voor mij om ze op straat te zien lopen en te moeten ontwijken. Nog elke dag blijk ik zelf ook een bezienswaardigheid te zijn voor de lokale bevolking, merk ik aan het nakijken, lachen en soms zelf roepen. De laatste 500 meter naar de school vond ik de eerste twee dagen mooi, maar zie ik nu tegen op. Omhoog, mul zand, losse stenen, diepe kuilen, blij als ik bij het hek van de school af kan stappen. 

Namaste! Verwelkomt door tientallen kinderen die allemaal mijn hand willen pakken. De dag begint met gymnastiek oefeningen en liedjes zingen. Intussen wordt Shiva gebracht, de jongste leerling (van de 67 kinderen) van 2 jaar oud. Het zit inmiddels aardig in de structuur van de moeder hem dagelijks te brengen. Dit was niet het geval toen ik twee weken geleden begon. Elke dag brengt ze haar 2 gezonde dochters naar school, maar Shiva blijft thuis... Ik zie dat de leraren haar dringend toespreken en zowaar is hij er de volgende dag. 'Aan zijn lot over gelaten' is misschien de beste omschrijving. Ik wil heel graag dit kindje helpen maar die eerste dag is de lucht die om hem heen hangt niet te harden. Haartjes zijn dreadlocks geworden met pluisjes en andere troep erin. Luiers worden hier niet gebruikt, ook geen alternatief. Je kan je misschien voorstellen hoe dit eruit ziet en ruikt als de kleertjes niet gewassen worden. Ik stel voor hem eerst in bad te doen. Er wordt water gekookt en zeep gepakt. Er wordt gezegd dat het waarschijnlijk weken geleden is dat dit schattige, veel te magere jongetje is gewassen. Haartjes 2 keer gewassen, nog niet schoon. Ik vraag een schaar en een kam en knip de dreadlocks eruit. Geen idee of ik het recht heb dit zomaar te doen maar dit kan echt niet! Het enige schone wat te vinden is zijn sokken die tot over zijn bovenbenen komen en een veel te grote witte blouse. Het is tegenstrijdig lachwekkend. Genoeg prikkels voor vandaag en met Shiva dicht tegen me aan geklemd stap ik achterop de motor bij Yam en brengen we hem thuis. Benieuwd naar de thuissituatie en de manier waarop Yam haar toespreekt. Er wordt de belofte gedaan dat kleertjes gewassen worden en Shiva elke dag naar school wordt gebracht. En zo focus ik mij elke ochtend op het oefenen met Shiva, vooral op opstaan, prikkelen en spelen met als hoofddoel het versterken van zijn atrofische beentjes. 

In de middag wandel ik in 20 minuten naar de health post. De dokter is de enige die (matig) Engels spreekt, de rest spreekt Nepali. Gelukkig wil deze dokter graag vertellen over de gezondheidszorg in Nepal en is oprecht geïnteresseerd hoe het er in Nederland aan toe gaat. En zo zitten we vaak 2 uur te praten met af en toe een patiënt tussendoor die aan komt lopen. Maar vandaag staat een vergadering met het management op het programma en ik ben van harte uitgenodigd om deze bij te wonen. Zou om 1 uur moeten starten, leden druppelen binnen en zitten buiten op de grond in kleermakerszit te praten. Om kwart voor 2 zit iedereen in het kamertje van de dokter. Met handen gevouwen 'namaskar' (beleefdere vorm van namaste) is de vergadering geopend. De arts pakt het notitieblok erbij en de aanwezigen zetten hun handtekening achter hun naam. Ook mijn naam en handtekening mag niet ontbreken. Ik lach een beetje in mezelf. Het ziet er gek uit, de letters van mijn naam tussen de prachtige tekens van het Nepalese geschrift. Er zijn 8 leden aanwezig, 6 mannen en 2 vrouwen. 2 mannen zijn hoofdzakelijk aan het woord. De dokter blijkt voorzitter en notulist in 1 te zijn en is vooral aan het schrijven. Er wordt Nepalees gesproken, wat mij de kans geeft iedereen tot in detail te observeren. Traditionele kleding van zowel de mannen als vrouwen. Na een half uurtje wordt de thee opgediend, iedereen begint direct luidruchtig te slurpen. Ik doe maar vrolijk mee met steeds kleine slurpjes om te voorkomen dat de verse, romige melk een vlies vormt en ik straks niet weet wat ik met dat vlies aan moet. Liet iemand nou net een boer? 2 mannen nog steeds aan het praten, dokter nog steeds aan het schrijven. De noodles worden opgediend. Behoorlijk pittig, maar ik ben al aardig wat gewend. De prachtige vrouw naast mij, op leeftijd, laat een enorme boer. Dit keer lig ik echt in een deuk in mezelf, mijn gezicht vertrekt gelukkig geen spier. Zo af en toe verlaat iemand de ruimte zonder wat te zeggen en diegene blijkt dan ook niet meer terug te komen. Na ruim een uur begint de arts op te lezen wat hij heeft opgeschreven. Iedereen knikt, zet een handtekening op het papier en de vergadering wordt gesloten. Het blijkt dat de kosten voor de bouw van een nieuw toiletblok besproken zijn en de gang van zake rond het preventieve programma (vitamine druppels en anti-worm tablet voor kinderen) wat morgen van start gaat. 

Terug lopen naar de school, weer achterop de motor terug naar Pokhara. Regelmatig met een tas vol groenten onder de ene arm en een paar flessen melk onder de andere die we dan ergens bij een familielid van Yam afleveren. Goede core stability training kan ik je vertellen. 

Thuis even bijkomen en dan rond 8 uur aanschuiven bij mij lieve gastgezin voor een heerlijk bord Dal Bhat die ik met mijn rechterhand naar binnen mag werken. Prima dagje!