NEPAL

Ik kan niet geloven dat ik dit aan het schrijven ben op mijn laatste dag in Nepal. De tijd is zo snel gegaan en tegelijkertijd voelt het alsof ik hier al heel lang ben. Grappig om in mijn eigen verhaal terug te lezen dat ik zo heb moeten wennen. Er is inmiddels veel veranderd. Pokhara is de plaats geworden waar ik me thuis voel, waar ik een buitenlander ben, maar geen toerist. Dipesh en alle andere Nepalezen die ik ontmoet heb, hebben daarbij geholpen. Ze namen me mee achter op de motor naar de lokale markt, de bioscoop, was altijd welkom bij hun thuis mee te eten en savonds bier te drinken met hun vrienden in de kroeg. 

Ik heb de cultuur en leefwijze beter leren kennen. En hoewel hier enorme problemen zijn op gebied van politiek, economie en gezondheidszorg is me nog duidelijker geworden dat wij problemen van hele andere aard ervaren. Vanuit dat oogpunt is het interessant te bedenken wat geluk nu echt betekent. Ik heb hier met veel mensen (Nepalezen en reizigers) over kunnen praten, onder andere ook tijdens een drie daagse cursus boeddhisme.

Ook het kunnen laten zien van Nepal en mijn 'werk' aan pap en mam was heel bijzonder! Wat een struggle om mijn weg te vinden binnen de school en gezondheidspost, maar uiteindelijk is me duidelijk geworden waar mijn sterke punten liggen. Misschien een beetje anders dan hoe andere vrijwilligers het aanpakken, maar helemaal tevreden met de projectjes die ik op heb kunnen zetten. En de dagen met pap en mam waren fijn! Het hoogtepunt was om een mini-trek te kunnen doen met zijn drieën. Super mooie zonsopkomst vanaf Australian Basecamp, wat een geluk om zo samen in de bergen te kunnen wandelen en te genieten van de uitzichten :) 

En zo waren er meer onbeschrijfelijk mooie zonsopkomsten tijdens de Mardi Himal Trek waar ik in drie dagen 2000 meter omhoog loop en in een dag naar beneden. Waar ik bijzondere mensen onderweg ontmoet, midden in de nacht benauwd en kortademig wakker wordt, mezelf in de kou met een emmer warm water was, opwarm bij de houtkachel, waar gezongen, gedanst en marihuana gerookt wordt... Een trek in de Himalaya kan je eigenlijk niet omschrijven maar moet je meemaken. 

En zo zijn er meer hoogtepunten zoals het Holi festival, een feest oorspronkelijk uit India, waar liefde en vrolijkheid gevierd wordt door alle kleuren van de regenboog op elkaars gezicht te smeren. Hoe mooi is dat! Een ander festival is Shivaraatri, de verjaardag van de belangrijkste God in de Hindoe cultuur, Shiva. Aangezien zij van marihuana houdt is het voor iedereen die dag toegestaan om ganza (marihuana) te roken, alles om je God gelukkig te maken :) Ik kies ervoor dit festijn in Kathmandu te vieren bij de grote Hindoe tempel Pashupatinath, waar volgens het nieuws 1 miljoen mensen op af komen. Een soort Koningsdag: straten afgezet, overal markt, massa's vrolijke mensen, kermis. Maar toch ook weer totaal anders omdat ik nogal op val wegens mijn lengte en blonde haar, er overal dingen gebeuren waar ik de betekenis niet van weet. Ik ook niet altijd zeker weet waar ik wel en niet mag komen als niet-hindoe. De prachtige shadoe's die hun leven wijden aan Shiva en compleet stoned en soms naakt rond lopen. Als je niet uitkijkt duwen ze een tika op je voorhoofd en moet je vervolgens geld of rijst betalen. Continu dubbele gevoelens, maar wat bijzonder om mee te maken. En tussen deze massa van mensen die allemaal high en/of dronken zijn, mij op zijn minst aankijken en soms een gesprek beginnen, is er geen Nepalees die mij ook maar met 1 vinger aanraakt. Ik voel me veilig in dit land. Een land waar mensen voor elkaar zorgen, elkaar allemaal aanspreken met oudere/jongere broer/zus (bai, dhai, boini, didi), oude mannetjes hand in hand rond de stupa lopen, jonge jongens gearmd over straat lopen, puur vriendschappelijk. Het land waar iedereen een praatje met je wil maken, maar niemand opdringerig is. Waar men extreem loyaal is naar familie, vrienden, cultuur en religie en waar nauwelijks criminaliteit voorkomt. En voor mij het land waar ik me gewaardeerd en geliefd voel, mezelf weer beter leer kennen en waar ik voor het eerst op een podium met een band in een kroeg een liedje zing :) 

Het afscheid in Pokhara valt zwaar. Ik heb twee dagen in Kathmandu om de afgelopen tijd tot me door te laten dringen en besluit te verblijven buiten de chaotische, toeristische wijk Thamel. In plaats daarvan ga ik naar Boudha, de wijk met de enorme stupa Boudhanath die ik twee jaar geleden bezocht met Marianne. Ik was er nog niet terug geweest omdat de aardbeving de stupa verwoest heeft en me dat triest leek om te zien. Maar op de een of andere manier kom ik hier terecht en wel in een heel fijn hotel waar de eigenaar mij aanbied een ochtend mee te helpen aan de renovatie. Ik twijfel geen seconde en zo sta ik de volgende dag met een mondkapje op, tussen de Nepalezen, boven op de stupa de muur af te bikken zodat hij weer mooi glad gestreken  kan worden. Soms begrijp ik niet hoe de dingen op mijn pad komen. Ik voel me bevoorrecht tussen de Nepalezen, terwijl toeristen beneden foto's staan te maken. Ik kan nog steeds niet geloven dat ik een heel klein beetje bij heb kunnen dragen aan de wederopbouw van een belangrijke plek voor veel Tibetanen en Nepalezen. Een van de grootste stupa's van Zuid-Azië die op de UNESCO werelderfgoedlijst staat.

Met pijn in mijn hart neem ik afscheid van Nepal (ok, ik ben een beetje sentimenteel, heb mezelf maar op een paar glazen wijn getrakteerd... Dronken mensen spreken de waarheid!) 

NEPAL- Never End Peace And Love