Ik ben terug!

Tenminste, over ruim een week ben ik terug in Nederland. Moeilijk voor te stellen, ik leef nog in zo'n andere wereld, ander ritme, vrijheid. En ik ben terug in het reizen. Heb een tijdje niet geschreven, was een treurig blog geworden kan ik jullie vertellen... Het koste me namelijk wat moeite mijn weg te vinden in Indonesië. Reizen is beleven. Dat ontdek ik keer op keer. 

'Gili was fantastisch! Ik kwam aan en werd met open armen ontvangen op de duikschool. We zijn gelijk drankjes gaan doen dezelfde avond, ik heb er een hoop vrienden bij gekregen! Het duiken was adembenemend mooi, ik ben na mijn 'open water' gelijk doorgegaan voor mijn 'advanced'. Ik denk erover mijn laatste dagen nog terug te gaan, zou een perfecte manier zijn om mijn trip te eindigen.' 

'Het liefste zou ik niet meer terug gaan naar Gili, maar ik moet wel voor mijn duikcursus. Ik kwam aan en werd niet bepaald vriendelijk ontvangen op de duikschool. Kon mijn hostel niet vinden en eenmaal gevonden heb ik kamergenootjes die ruzie met elkaar hebben. Naar mijn idee komen mensen van de boot met hun koffers, ploffen neer in hun resort om twee weken te feesten en op het strand te liggen. Niet mijn type reiziger, ik kan geen aansluiting vinden en wegens een verkoudheid moest ik stoppen met mijn duikcursus.' 

Ik voer dit gesprek ergens in Bali met een meisje die naast mij zit in de bus. Zelfde locatie, totaal verschillende ervaringen. Helaas is het tweede verhaal mijn verhaal. 

Mijn hostel zou ergens linksaf te vinden zijn volgens het meisje van de duikschool. Iets met 'Gili' en 'beach'. Ik begin te lopen en ontdek al snel dat elk hotel wel 1 van deze woorden in zich heeft. Zware tas op mijn rug, daypack voor me, straaltjes zweet druipen langs mijn rug en benen naar beneden. Nu weet ik weer wat het gevoel is 'bevangen' te worden door warmte. Paniekerig haast, alsof er niet genoeg zuurstof in de lucht zit. Ik eindig uiteindelijk weer bij de duikschool waar ik op een vol terras enigszins belachelijk word gemaakt omdat ik het toch echt niet had kunnen missen. Ok, verkeerde start. Eenmaal geïnstalleerd in mijn hostel begin ik opnieuw. Ik wil wat eten en ontdek dat er veel stelletjes in het restaurant zitten. Ik geef ze groot gelijk, prachtige stranden, romantische plek om te verblijven! Voor het eerst sinds deze reis voel ik me alleen. Het helpt niet echt mee dat de twee meisjes waar ik mijn kamer mee deel samen reizen maar niet tegen elkaar blijken te praten. Gezellig. De volgende dag checken ze uit en krijg ik een nieuwe kamergenoot, een gast die savonds met een of andere chick met groen haar in bed ligt... Niet relaxed. Duikcursus inkoppen en de rest van Indonesië gaan ontdekken. De eerste oefeningen in het zwembad gaan goed. Zodra we naar het diepere gedeelte gaan voel ik dat mijn oor pijnlijk is. Ik kan het wel plaatsen, vanuit de hoge, koude Himalaya naar het tropische klimaat in Indonesië. Ik probeer er niet te lang bij stil te staan, het is niet anders. Even het plan wijzigen. Godzijdank zijn mijn lieve nieuwe vrienden, ontmoet in Nieuw Zeeland, ook op het eiland. We focussen ons op het grote skipbo kampioenschap van Indo en maken een plan naar Bali te gaan. Of eigenlijk maken zij een plan en haak ik aan. Eeuwig dankbaar Lilee en Robert, anders was ik in de goot van Gili Trawagan beland haha.

Bali brengt onmiddellijk een andere sfeer en stemming met zich mee, overal bloemen offertjes en wierook, mensen zijn minder opdringerig. Geen moskeeën (met bijbehorend 5 keer per dag bidden) geen katten met afgeknipte staarten. En hoewel we leuke dingen doen ben ik niet mezelf. Ik kan gewoon op een of andere manier niet echt intens genieten van alles zoals ik dat in Nieuw Zeeland en Nepal heb ervaren. Na een kleine week Bali is mijn verkoudheid over maar mijn oor voelt nog niet helemaal goed. Voor de zekerheid ga ik langs een dokter en die constateert een ontsteking van mijn trommelvlies. Ik krijg medicijnen die erg sterk zijn en me slaperig, slap en dronken maken. Maar nog volledig gefocust op het halen van mijn Padi, vol vertrouwen dat mijn oor snel genezen is, keer ik terug naar Gili. 

Derde dag dat ik medicijnen in neem, mijn oor voelt nog hetzelfde. Tripje naar het buureiland Gili Meno gemaakt. Vierde dag, nog steeds niet beter. Fiets huren, eiland rond fietsen. Het voelt alsof ik aan het wachten ben. Hoe kan het dat ik op een prachtig eiland ben en ik me zo onrustig en niet op mijn plek voel. Als ik wakker word op de dag dat ik twee weken in Indonesië ben doe ik letterlijk en figuurlijk mijn ogen open en weet ineens dat ik weg moet en het duiken voorlopig moet laten voor wat het is. Ik troost mezelf met een plan B, koop een goede snorkel set en boek een boottrip naar Flores. En heb weer iets geleerd wat betreft reizen: nooit iets van tevoren boeken! De duikcursus was het enige wat ik in Nederland al had geboekt en heb betaald. Spijt van, want je weet nooit hoe iets loopt...

En vanaf daar word alles anders. Een groep van 11 mensen met maar liefst 7 nationaliteiten: China, Duitsland, Engeland, Ierland, Colombia, Roemenië en uiteraard Nederland! We brengen 4 dagen door op de boot, onderbroken door korte hikes naar mooie uitzichtpunten en watervallen. Snorkelen op diverse plekken met vissen zoals je die in een tropisch aquarium ziet, grote fel blauwe zeesterren, en helaas vaak ook wit, stervend koraal. Stel je voor, je drijft in de zee en reuzen manta's met een spanwijdte van een paar meter zwemmen onder je door. Ze zien er angstaanjagend uit maar bewegen heel gracieus. Of je tuurt over het water en ineens zie je dolfijnen, tientallen om de boot heen! Zonsondergang waarbij de lucht intens oranje kleurt. Op een paar meter afstand staan van een komodovaraan, de grootse hagedis ter wereld. En dat alles onder genot van fijn gezelschap en heerlijk eten en drinken. En ineens hou ik van Indonesië, I'm back!! 

Ik verblijf ruim een week op Flores. Een wereld van verschil met Bali en Gili. Minder toeristisch brengt ook minder comfort met zich mee wat betreft accommodatie en eten, maar dat neem ik graag voor lief. Een ander aspect van 'minder toeristisch' is het bedekken van je lichaam en daarmee respecteren van cultuur en religie. Waar op Bali toeristen ongegeneerd in bikini over straat lopen, word ik hier echt aangestaard als mijn benen of schouders bloot zijn. En dus loop ik in de hitte rond in lange broek en mouwen. Ik reis de eerste dagen nog met een aantal mensen van de boot, later alleen. Het geeft me de kans om locals te ontmoeten en ik heb het geluk een aantal heel bijzondere tegen het lijf te lopen die me inspireren. Het eiland is groen, tropisch en bergachtig. Hoogtepunt is Kelimutu, de vulkaan met drie gekleurde meren. Om half 4 opstaan, achterop de motor onder de sterren de berg op rijden. De zon op zien komen en de kleur van de meren te zien veranderen, prachtig! 

Inmiddels ben ik in Java, Yogyakarta. Mijn lieve nieuwe Indonesische vriend (lang verhaal, ontmoet op Flores) laat me de stad zien. Wat een geluk! Als je het hebt over beleven dan weet ik wel zeker dat dit een andere belevenis is dan wanneer ik de stad zelf had verkent of met andere toeristen. Achter op de motor door de stad. Eten in 'echte' Indonesische restaurantjes. Eten bij familie en fotoboeken zien van bruiloften en begrafenissen. Koffie drinken en sigaretten roken met zijn vrienden in een studenten café. Vervolgens de hele nacht op straat hangen bij 'de witte paal', het monument van Yogya, met nog meer koffie en sigaretten. Traditionele spelletjes doen op een soort kermis. En.... Borobudur bezoeken zonder entree te betalen omdat zijn zwager er werkt. Ontbijten en lunchen bij zijn zus die er vlak bij woont. Tijdens de lunch midden in een vogelcompetitie terecht komen die in hun tuin georganiseerd wordt (ja, je leest het goed, mensen komen van heinde en ver om hun vogeltje tentoon te stellen en te strijden om het beste geluid, mooiste uiterlijk en mooiste kooi). Wat een bijzondere tijd! 

Reizen is ook afscheid nemen. Van mensen waar je in korte tijd alles mee deelt. Het helpt me om een dag in te lassen om weer tot mezelf te komen. Schrijven van mijn blog en dagboek, tas reorganiseren. Ik bereid me voor op mijn laatste 'grote' trip: oerang oetans spotten in de jungle in het noorden van Sumatra. Morgenochtend vlieg ik naar Sumatra, over 10 dagen naar Amsterdam...